«به گزارش شیعه آنلاین به نقل از بولتن، کراوات اسلامی، ابداع یک ایده پرداز ایرانی که با الهام از شمشیر ذوالفقار امام علی (ع) طراحی و به حدیث قدسی «لافتی الاعلی لاسیف الا ذوالفقار» مزین است، در اداره ثبت مالکیت های صنعتی ایران به صورت اظهار نامه ثبت شده است.
مخترع این طرح آقای همت کمیلی می گوید: طرح کراوات اسلامی بر اساس این واقعیت که در جوامع اسلامی و به ویژه در درکشور ما، بسیاری از علمای اسلامی ومراجع عظام استفاده از کراوات را به دلیل مشابهت ظاهری با غیر مسلمانان جایز نمی دانند ،ارایه شده و علاوه بر داشتن زیبایی ظاهری کراوات، مبتنی بر ارزشهای اسلامی است.این طرح به تائید برخی ار آیات عظام هم رسیده است.
مخترع کروات اسلامی در توضیح این کروات گفت: باید توجه داشته باشیم استفاده از این کروات به هیچ وجه به معنای ترویج خشونت نمی تواند باشد به دلیل اینکه ذوالفقار امام علی(ع) هرگز در خدمت خشونت نبوده و آن شمشیر همواره برای دفع ظلم و ترویج عدالت به کار  رفته است، اذا جا دارد که ما شمشیر ذوالفقار را مقدس بشماریم و نمادی از آن بعنوان کروات اسلامی مورد استفاده قرار بدهیم.»

خبر کوتاه و گویاست!
فردی (باهر نیتی) تلاش کرده تا کراوات را بومی و اسلامی کند که می‌تواند برای مدتها خوراک مناسبی برای خبرگزاریها و رسانه ها و محافل فرهنگی و دینی باشد. اما این ابتکار( با فرض اقبال عمومی مردم  و پذیرش مسئولین امر) چند ابهام و تردید بزرگ در برابر طراح یا طراحان آن قرار می‌دهد که باید به این ابهامات و سوالها پاسخ درخوری بدهند:

1. کدام نیاز فرهنگی، اجتماعی، فردی ، ملی، مذهبی و....باعث شده تا فرد یا فرادی دست به چنین اقدامی بزنند؟ چه ضرورتی و چه نیازی ما را به این نتیجه رسانده که کراواتی اسلامی طراحی کنیم؟ آیا اصولا ایرانیها نیازی به استفاده از چنین نمادی دارند؟( و لو در قالب اسلامی آن) کدام خلاء فکری و فرهنگی با این طرح برطرف خواهد شد؟ شاید طراحان خیال کنند بالاخره با پیشرفت زمان و آشنایی مردم با فرهنگ بیگانه خواسته یا نا خواسته به این نیاز و میل و سلیقه غیر بومی گرایش خواهند یافت پس چه بهتر که ما پیشدستی کنیم و به آن جهت و رنگ ملی و مذهبی و بومی بدهیم. بله این تفکر زمانی درست خواهد بود که چنین خواسته‌ای ریشخ در فرهنگ این ملت داشته و نیازی ذاتی و اصیل باشد در حالیکه تمایل به استفاده از پوشش و ظواهر فرهنگی غرب و تقلید از آنان نیازی کاذب و وحعلی و گاه حتی مضر هم هست. اگر به این بهانه که هر چیزی که در غرب تولید شود آن را با عنوانی دیگر بپذیریم و خود را با نیازهای غرب و محصولات فکری و فرهنگی آنان وفق دهیم طولی نخواهد کشید که جامعه ما به تصرف فرهنگ غربی در خواهد آمد و هویت و اصالت خود را خواهیم باخت.

2. این چه تفکریست که عده‌ای فکر می‌کنند با تغییر عنوان و یا ظاهر یک چیز ماهیت آن نیز تغییر خواهد یافت. تصور کنید که عده‌ای از صلیب خوششان بیاید و ما بخواهیم آن را به تغییر ظاهر مورد استفاده قرار دهیم آیا این نوعی فریب کاری و کلاه بر سر خود گذاشتن نیست؟ آیا مشروب یا قمار و یا....با دست کاری کردن در بعضی قسمتهای ظاهری آن باز هم حکم و کارکرد آن تغییر خواهد یافت؟ کراوات کراوات است، چنانچه صلیب صلیب است.  این فرد حتی در تغیری که هم داده صرفا به مدل جدیدی دست یافته که فرد استفاده کننده بعد از مدتی نسبت به این تغییر جزئی بی تفاوت شده و تنها چیزی که برایش معنا پیدا خواهد کرد فرهنگ استفاده کردن از کراوات است نه کراوات اسلامی. در مواردی دیگر نیز چنین تلاش‌های در راستای اسلامی کردن بعضی از دست آوردهای تمدنی غرب صورت گرفته اما بی فایدهبوده. برای مثال اضافه کردن پسوند اسلامی به عنوان علوم ماهیتا غربی مثل: روانشانسی اسلامی، جامعه شناسی اسلام، فلسفه اسلامی و....حکایت ما حکایت آن فرد شهری است که در بیابان گیر افتاده بود و چیزی جز پالان خر برای گرم شدن نداشت به همین خاطر به روستاییان می‌گفت: اسمشو نیارید ولی خودشو بیارید!

3. آیا تولید کنندگان اینگونه ایده‌ها به تفاوت‌های عمیق و بنیادین فرنگ شیعی و انقلابی ما و با کشورهای غربی و کشورهای تابع غربی اندیشیده‌اند؟ چرا که شاید با خود فکر کرده‌اند با این کار دیگر انگشت نما نخواهیم بود و با این همرنگی خواهیم توانست توجه غربیها را بیشتر جلب کرده و با آنان بهتر ارتباط برقرار کنیم چنانچه دیگر ملهتای مسلمان چنین کرده‌اند. کراوات نزدن نتیجه یک تصمیم سطحی و هیجانی آنی نیست بلکه بر اساس مبانی تفکر شیعه مبنی بر مبارزه با همه مظاهر کفر و شرک و الحاد معنی خواهد یافت. نپذیرفتن یک سمبل و نشانه غربی به معنای مبارزه با نوعی پوشش رایج ، همه گیر و محبوب بین‌المللی نیست بلکه این آغازی برای مبارزه با تمامی نظام ‌های اندیشه‌ای وارداتی استعماری  غربی است. این شورش و طغیان علیه دول سلطه گر از کنه نظام امامی و ولایی شیعی نشاءت می‌گیرد که او را به داشتن استقلال و عزت و حریت در برابر ممالک بیگانه و دشمن دعوت می‌کند حتی ولو با نپوشیدن کراوات باشد.

4. استفاده از شکل شمشیر حضرت علی علیه‌السلام( که البته همین شکل هم نتیجه برداشت غلط از واژه ذوالفقار است که بعضی با اشتباه آن را به معنای شمشیر دو سر فرض کرده‌اند) نه تنها به شیعه و آن حضرت آبرو نمی‌بخشد بلکه بهانه‌ای خواهد داد دست کسانیکه به دنبال خرده گیری و شبه انداختن درباره حضرت علی علیه‌السلام و فلسفه مبارزات آن حضرت خواهد بود.اینکه حضرت مبارزی دلیر و شجاع و نترس بوده جای هیچ شکی نیست اما اینکه بخواهیم بعد جنگ آوری حضرت را در قالب برجسته کردن نقش شمشیرش نشان دهیم این تصور را دشمنان بوجود خواهد آورد که :
اولا: آن حضرت( نستجیرا بالله) فردی خون ریز و قسی القلب بوده و فقط به دنبال جنگ و خونریزی است.
ثانیا: از شیعه چهره‌ای جنگ طلب و خشن به نمایش خواهد گذاشت شبیه آن چیزی که در کشور عربستان شاهدیم و پرچم کشوری که خود را خادم الحرمین می‌داند و نماینده اندیشه نبوی و اسلام اصیل پرچم کشورش را مزین به شمشیر آخته آن هم درست زیر کلمه مبارکه لااله‌الاالله و محمد رسوال الله( صلی علیه و آله و سلم) کرده است و در عمل نیز چینی نشان می‌دهد!( گردن زدن و دست و پا قطع کردن) 

در پایان:
از مسئولان فرهنگی این توقع وجود دارد که در امر مجوز دادن و علنی کردن چنین مواردی نهایت دقت صورت گیرد و با کار کارشناسی دقیق درباره این موارد تصمیمی گرفته شود؛چرا که هم با مبانی اسلام و تشیع تعارض منافات دارد و هم برای بعد بین المللی و جهانی کشورمان احیانا خسارت بار و مخرب خواهد بود